Περήφανη Μάνα Ξέρω ότι θα ήσουν περήφανη για μένα. Είμαι ελεύθερος πια. Δεν θα μπορούσες να το δείξεις, δεν θα ήταν σωστό, δεν θα σε άφηναν άλλωστε. Πως είναι δυνατόν με τόσο υψηλές αξίες και ιδανικά να μπορεί κάποιος να είναι  περήφανος για έναν τύπο σαν και μένα? Θυμάσαι τότε που σου χτυπούσαν την πόρτα να δουν αν με είχες κρυμμένο? Αν ήμουν μπροστά τους, δεν θα με έβλεπαν γιατί θα είχαν τυφλωθεί απο αγάπη. Και αν ήμουν κρυμμένος, σίγουρα θα με έβρισκαν μονομιάς. Το μίσος θα τους καθοδηγούσε. Οκ, εντάξει, Μίσος είναι λίγο βαριά λέξη. Θα βάλω τον φόβο στην θέση της. Αλήθεια, γιατί φοβούνται? Τι άλλο φοβούνται πέρα από τον εαυτό τους, που αν αφεθεί ελεύθερος μπορεί να κάνει τις πιο ανήθικες, επαισχυντες και απάνθρωπες πράξεις? Και μετά τους περιμένει τι? Μια θεία δίκη που όρισαν για να φοβούνται ακόμα περισσότερο? Η λύτρωση? Αχ αυτή η λύτρωση.. Γι'αυτό ξέρω ότι είσαι περήφανη μαμά, γιατί είμαι ελεύθερος και δεν φοβάμαι. Μακάρι να μπορούσες και συ. Να μου φιλήσεις τον μπαμπά. Ξέρω οτι θα ήσουν περήφανη για μένα, είμαι ελεύθερος πια. Απ’τα δεσμά που προορίζονταν για τους άλλους, εκείνους που δεν έχουν την γνώση. Ξέρω οτι θα ήσουν περήφανη για μένα, είμαι ελεύθερος πια. Από τον τρόμο ενός τέλους που ο συγγραφέας δεν βρίσκει τις λέξεις να γράψει. Ξέρω οτι θα ήσουν περήφανη για μένα, είμαι ελεύθερος πια. Από έναν Θεό που όποιον αγαπά, τον παίρνει κοντά του. Ξέρω οτι θα ήσουν περήφανη για μένα, είμαι ελεύθερος πια. Από όλα αυτά που μπόρεσα να αφήσω πίσω για πάντα.

Μη Φοβάσαι, Είμαι Εδώ Γύρισα το βράδυ μεθυσμένος, ακούμπησα στον τοίχο, δεν ήθελα να με δεις έτσι. Όμως εσύ ήσουν στο σαλόνι, περίμενες με αγωνία. Δεν ήξερες που ήμουν, δεν σήκωνα τηλέφωνα, δεν ήθελα να μιλήσω. Είναι οι στιγμές που το βάρος σε πλακώνει. Με πλησίασες και μου έπιασες το χέρι. Ακούμπησες δίπλα μου στον τοίχο.. Και μες στο στοτάδι, ψιθύρισες.. Μη φοβάσαι είμαι εδώ. Γύρισα το βράδυ κουρασμένη. Δώδεκα ώρες, πάλι δεν ήταν αρκετές. Σε χαιρέτησα σαν να ήθελα να σε αποφύγω. Δεν κατάλαβες, συνέχισες να κοιτάς το κινητό. Έκατσα στο κρεβάτι και έκλεισα τα μάτια. Είναι οι στιγμές που το βάρος σε πλακώνει. Άκουσα τα βήματα σου να πλησιάζουν. Έκατσες δίπλα μου και μου έπιασες το χέρι. Και μες στο σκοτάδι, ψιθλυρισες.. Μη φοβάσαι, είμαι εδώ.

Βαθειά Νερά Με ρώτησες αν ξέρω που δένουν τα καράβια στην έρημο. Σου είπα για καράβια που δεν βρήκαν λιμάνι πουθενά. Μέχρι που χάθηκαν για πάντα στα βαθειά νερά. Ακούμπησα το χέρι μου στο στήθος σου Ήταν καυτό σαν βράχος που τον χτυπά ο ήλιος όλη μέρα. Ευθύς ζεστάθηκε, Το παγωμένο μου χέρι. Μα μέχρι να καταλάβω τι κρατούσε το χέρι μου παγωμένο, Το στήθος σου ήταν χλιαρό και το χέρι μου καμμένο Και το χέρι μου καμμένο. Θα ορκιζόμουν οτι τα μάτια σου είναι πράσινα αν δεν με τύφλωνε το φως τους, Και κάθε φορά που τα έκλεινες έψαχνα για σπίρτα. Έψαχνα σπίρτα, μέσα στο σκοτάδι. Με ρώτησες αν ξέρω που δένουν τα καράβια στην έρημο. Σου είπα για καράβια που δεν βρήκαν λιμάνι πουθενά. Μέχρι που χάθηκαν για πάντα στα βαθειά νερά.

Χειμώνας Το καλοκαίρι ξεκινάει με παγωτό μηχανής και τον πρώτο φρέντο. Κοίτα να δεις που ενώ ήθελα να γράψω για τον χειμώνα, πάλι στο καλοκαίρι γυρνά ο νους μου. Χειμώνας παιδιά, χειμώνας. Σκοτάδι από νωρίς. Ατελείωτες ώρες στο σπίτι και έξω σιωπή. Καμία παρέα που γυρνά από το φροντιστήριο μπορεί να ακουστεί, έτσι για να ταράξει την ησυχία, για να κρυφοκοιταξουμε απο τα μισόκλειστα ρολά και να αναρωτηθούμε τι δεν πάει καλά με αυτά τα νέα παιδιά. Αναπολούμε τις παλιές καλές μέρες. Θυμόμαστε οτι τα ρολά τότε μισάνοιχτα.. Πέρασε η ώρα, ειναι 8, μοιαζει για 11, ωρα για ύπνο, πολύ δουλειά αυριο, δύσκολη μέρα. Όταν η μούχλα δεν λέει να φύγει, Ο χειμώνας είναι μεγάλος. Δύο μέρες με ήλιο φτάνουν για να ξεχάσω οτι θα έπρεπε να έχει έρθει η άνοιξη? Πάλι καλά που είναι ωραία να χουχουλιάζεις κάτω από το ζεστό πάπλωμα, ειδικά όταν δεν έχεις λεφτά να βάλεις πετρέλαιο. Τα βασικά γίναν πολυτέλεια αλλά η πολυτέλεια δεν έγινε σε καμία περίπτωση βασική. Βασικός εγινε ο τρόπος σκέψης ίσως, που με λίγα και καλά σίγουρα ζεις και ας είναι λιγότερα απ'τα που δικαιούσαι. Τι χρειάζεσαι άλλωστε? Τροφή, ρουχα, στέγη...κάποτε κυνηγούσες ξυπόλυτος. Αν δεν είναι αυτό πρόοδος, τότε τι? Όμορφα. Κοιτάς το ρολόι, ειναι 5μιση και έχει νυχτώσει. Και το μόνο που έμεινε είναι η λαχταρα για παγωτό μηχανής και φρεντο εσπρέσο. Όταν η μούχλα δεν λέει να φύγει, Ο χειμώνας είναι μεγάλος. Δύο μέρες με ήλιο φτάνουν για να ξεχάσω οτι θα έπρεπε να έχει έρθει η άνοιξη?

Εντολές και Κανόνες MEΡΟΣ 1ο Α - Πως είναι? Β - Καλά, κοιμήθηκε. Κάναμε τεράστια βόλτα μετά το σχολείο, κουράστηκε. Να βάλω καφεδάκι? Α - Άσ’τον καφέ τώρα… Πως ήταν? Τι έλεγε? Β - Ηρέμησε, θα στα πω, σόρρυ, σου έστειλα και γω μήνυμα και σε τάραξα…αλλά και γω εκείνη την ώρα, καταλαβαίνεις.. Α - Ε ναι, δεν ήξερα τι να σκεφτώ, είχα και δουλειά... Β - Ε είχε προβληματιστεί, δεν καταλαβαίνεις? Όλα τα παιδάκια την ρωτάνε γιατί δεν έχει μαμά. Εντάξει..το ξέραμε οτι θα έρθει αυτή η στιγμή, αλλά και πάλι ξαφνιάστηκα…πάει καιρός που είχαμε αυτή την κουβέντα. Α - Έμενα πάντως πιο πολύ με νοιάζει να μην αρχίσει να σκέφτεται οτι αφού η μητέρα της την άφησε δεν της αξίζει τίποτα και οτι δεν την αγαπάει κανείς και τέτοια. Τελος πάντων, και τι έγινε μετά το σχολείο? Β - Κάναμε μια βόλτα προς το πάρκο, και της εξήγησα ήρεμα οτι έχει μητέρα, δεν γεννήθηκε από δύο μπαμπάδες, απλά η μητέρα της δεν μπορούσε να είναι εδώ…τα γνωστά τώρα, αυτά που έχουμε πει τόσες φορές. Μου είπε οτι της έλεγαν κάτι παιδιά, οτι είναι ανώμαλο να έχει μόνο μπαμπάδες, ξέρεις τώρα, σε αυτή την ηλικία, ότι ακούνε λένε.. Α - Ναι, ξέρω ξέρω, ποιά ήταν? Τα παιδιά αυτής της ηλίθιας που όλη μέρα ποστάρει μαλακίες για συνωμοσίες και τσιτάτα για αιώνια αγάπη? Β - Σιγά, μην φωνάζεις…Ε δεν βγάζεις άκρη με αυτούς, δεν νιώθουν…Κρίμα τα παιδιά. Anyway….της είπα οτι δύο μπαμπάδες δεν μπορούν να κάνουν ένα παιδάκι και γι’αυτο ακριβώς έχει και αυτή μαμά. Ωστόσο, η ουσία είναι να ξέρει οτι την αγαπούν και την προσέχουν. Και την ρώτησα, ‘’ξέρεις οτι ο μπαμπάς και γω σε αγαπάμε πολύ πολύ ε?’’ Μου λέει, ‘’το ξέρω’’ και μετά μου λέει, οτι άμα είναι να έχει μαμά που να την δέρνει και να την τραβάει απ’το μπουφάν για να πάει σπίτι, καλύτερα δυο μπαμπάδες. Α - Κοίτα ρε το μικρό, κοίτα τι παρατήρησε… Β - Όλα τα παρατηρούν… Α - Εντάξει…κατάλαβα. Οτι και να συμβεί, θα το αντιμετωπίσουμε, θα είμαστε δίπλα της. Η αγάπη δεν γεννιέται μ’εντολές και κανόνες Δεν υπακούει σε πρότυπα και σε νόρμες Δεν έχει ανάγκη την έγκρισή μας Ειν’ η θρησκεία της καρδιάς μας ΜΕΡΟΣ 2ο Β - Που ήσουν? Και τι είναι αυτά που φοράς? Α - Αμα σου πω οτι ήμουν με την Σοφία, θα με πιστέψεις? Σου έχω πει χιλιάδες φορές, θα φοράω οτι μου αρέσει και δεν με νοιάζει τι λένε οι άλλοι, ειδικά οι γείτονες που τους φοβάσαι τόσο πολύ. Β - Δεν φοβάμαι κανέναν και μάθε οτι πουτάνες εγώ δεν μεγαλώνω, όλη η πόλη μιλάει για σένα, μπαίνω στο καφενείο και χασκογελάνε όλοι...αμα σε ξαναδώ να φο.. Α - Γιατί δεν τους λες το ίδιο πράγμα? Οτι πουτάνες εσύ δεν μεγαλώνεις..γιατί δεν με υπερασπίζεσαι? Τι ξέρεις για να με υπερασπιστείς? Τι ξέρεις για μένα? Ε? Τι? Το μόνο που θες να ξέρεις είναι οτι θα γίνω αυτό που εσύ φαντάστηκες για μένα. Ε λοιπόν, όχι! Β - Είσαι αχάριστη, εγώ όλη μέρα δουλεύω για να μην σας λείψει τίποτα ρε…και έρχομαι σπίτι και είναι λες και μπαίνω σε μπουρδέλο. Βάλτε μυαλό γιατί δεν θα τα πάμε καλά. Καμιά μέρα θα σε βρει κανείς και θα σε στριμώξει σε καμιά γωνιά και θα’χει και δίκιο.. Α - Δλδ, αν δεν ήμουν κόρη σου θα με στρίμωχνες σε καμιά γωνιά και θα΄χες και δίκιο? Β - Ε.. δεν ξερώ, δλδ όχι…Βασικά τι είναι αυτά που λες ρε? Κοίτα τα χάλια σου, εγώ είμαι σωστός και κάθως πρέπει. Δεν έχω πειράξει ποτέ κανέναν, ντροπή σου να λες τέτοια πράγματα για τον πατέρα σου, ντροπή σου! Α - Και δεν είναι ντροπή να λες την κόρη σου πουτάνα? Επειδή δεν σου ακολουθώ την νόρμα που έχεις στο μυαλό σου? Επειδή γελάνε οι γελοίοι κυρ Παντελήδες αυτής της κωλόπολης? Μάθε λοιπόν, αν πρέπει να σου αποδείξω οτι δεν έχει σημασία τι φοράω και τι κάνω, οτι φέτος περνάω σε όποια σχολή θέλω…Σεπτέμβρη έχω φύγει από’δω. Για να πηγαίνεις με άσπρο κούτελο στο καφενείο και να περηφανεύεσαι οτι η κόρη σου, η πουτάνα, σπουδάζει Ιατρική. Β - Από μένα δεν θα δεις φράγκο.. Α - Δεν σου ζήτησα. Η αγάπη δεν γεννιέται μ’εντολές και κανόνες Δεν υπακούει σε πρότυπα και σε νόρμες Δεν έχει ανάγκη την έγκρισή μας Ειν’ η θρησκεία της καρδιάς μας Μην αίσθανεσαι οτι βολεύει τους άλλους Μικρές οι ζωές μας και μεις τα λάθη τους Και ‘χεις σκοτώσει τόσα μέσα σου μάλλον Για να ταιριάζεις στον κόσμο των άλλων

Καμία Ευθύνη Πρέπει να κάνω κάτι για να σωθεί. Πρέπει να τον σώσω. Πρέπει να σιωπήσω. Έτσι θα τον σώσω. Με εξαπάτησε, φυσικά και με εξαπάτησε. Δεν ήξερα τίποτα. Δεν ξέρω, δεν θέλω να ξέρω. Με εξαπάτησε. Μήπως ήξερα; Και σεις γνωρίζατε, όλοι έχετε ευθύνη, μην κάνετε οτι δεν ξέρατε. Και πίεσα, πίεσα, πίεσα. Αλήθεια σας λέω. Πίεσα πάρα πολύ. Ο Θεός ξέρει πως πίεσα, ο Θεός. Και πιστεύω στον Θεό. Ο Θεός θα με συγχωρέσει. Αλλά γιατί να με συγχωρέσει, δεν έκανα τίποτα. Δεν ήξερα και εξακολουθώ να μην ξέρω τίποτα. Έχω δουλειά, πάρα πολλή δουλειά έχω να κάνω. Δεν έχω καμία, μα καμία ευθύνη.

Οδηγός Υπαρξης Μην βιαζεσαι να κλάψεις πριν δεις το τέλος. Το τέλος μπορει να σου αφησει ενα χαμογελο. Χαμογελο πικρό μεν αλλά οχι δάκρυ. Και ποιά η διαφορά θα μου πεις...κάποιοι άνθρωποι δεν κλαίνε, υποφέρουν σιωπηλά. Τους θεωρήσαμε δυνατούς, τους αποκαλέσαμε άντρες, και στο τέλος πιστέψαμε οτι είναι άκαρδοι... Αλλά έτσι είναι.. Πρέπει να δεις δάκρυα για να πιστέψεις ότι πόνεσαν.. Πρέπει να δεις αίμα για να πιστέψεις ότι αγάπησαν.. Πρέπει να δεις μαύρους κύκλους για να πιστέψεις οτι προσπάθησαν.. Πρέπει να δεις επαγγελματικό προφίλ για να πιστέψεις οτι άξιζαν.. ή και σκέτο προφίλ φορ δατ ματτερ που λένε και στο χωριο μου (αλλά χωρίς προφορά) για να πιστέψεις ότι έζησαν.. Πρέπει να τους δεις στην εκκλησία για να πιστέψεις στο παράδεισο.. Μπορεί και να μην δεις τίποτα απ'όλα αυτά και πολύ εύλογα να θεωρήσεις οτι κάποιοι άνθρωποι δεν υπήρξαν ποτέ.

Μικρές Ιστορίες Η ωρα πέρασε, τα φώτα ξεχασμένα. Λίγο κρασί και στάχτες στο τραπέζι. Βλέμμα θολό στον τοίχο παγωμένο. Ο τοίχος άδειος, ο Αντίλαλος τσιρίζει. Οι σκέψεις τρέχουν, σαν διαβολεμένες. 400 λέξεις το λεπτό. Μπορεί και παραπάνω. Καμία ωστόσο, δεν βγαίνει προς τα έξω. Πόσες θα προλάβουν άλλωστε να βγουν? Οι ζωές είναι μικρές, σαν τις ιστορίες. Και όσες λίγο μεγάλωσαν, γεμίσαν αμαρτίες. Όλοι τις θαυμάσαμε, κάποιοι όμως ζηλέψαν. Και όταν τις ξεχάσαμε, όλοι τους χαρήκαν. Κάπου αναζητήθηκαν, φάκελος “παλιά αρχεία”. Σελίδες αν και γέμισαν, ποτέ δεν μας χορτάσαν. Η ώρα πέρασε, τα φώτα ξεχασμένα. Κι'αλλο κρασί και στάχτες στο τραπέζι. Το βλέμμα καρφωμένο σε μια οθόνη τώρα. Δεν αλλάζει τίποτα, δεν υπάρχει σήμα. Αν για κάθε δόνηση υπήρχε μια αλήθεια, Θα είχαμε μείνει μόνοι μας και γύρω αποκαΐδια. Έρωτας, πληγές, αγάπη κι αμαρτίες Πάλι σε μένα ψάχνω τις αιτίες Έρωτας, πληγές, αγάπη κι αμαρτίες Ποιός δεν γέλασε με αυτές τις ιστορίες? Έρωτας, πληγές, αγάπη κι αμαρτίες Πάλι σε σενα θα ρίξω τις αιτίες Έρωτας, πληγές, αγάπη κι αμαρτίες Ποιος δεν έκλαψε με αυτές τις ιστορίες?

Το Ντουλάπι Έσπασα το κορμί μου σε δύο κομμάτια για να γίνω αυτο που θες. Έσπασα το κορμί μου σε δύο κομμάτια για να γίνω αυτό που θες Για να χωρέσω στο ντουλάπι που βάζεις όλα αυτά που ήρθαν απ'το χθες Χαμογελάς και νιώθεις την καρδιά σου γεμάτη, σαν εκείνο το ξέχειλο από την βρώμα ντουλάπι Οσα κι αν βγαζεις ποτέ δεν θ'αδειάσει Και όσο δεν αδειάζει, δεν καθαρίζει. Και όταν τους καλεσμένους κάτι θες να τρατάρεις Γεμάτος περηφάνια το ντουλάπι ανοίγεις Νιωθεις πως επιτέλους ήρθε η ώρα να κρίνεις. Το τραπέζι σου στρώσε, βγάλε το καλό σερβίτσιο Βαλε τα καλά σου, βάλε κολώνια, Θαρρείς θα κρυψεις την βρώμα? Θαρρείς θα χορτάσεις με τις σάρκες που αγαπάς να μισείς? Κανε την γιορτή σου πάνω στο σπασμένο κορμί μου. Βάλε το ράδιο τέρμα να παίζει, σήμερα είναι η μέρα που το ντουλάπι θ'αδειασεις.. Οταν όλα τελειώσουν Όταν και γω το κορμί μου στηλώσω Βγω στο φως και τα μάτια ανοίξω Τον κοσμο θαρρώ πως θα σώσω Μόνος μπορώ? Λεω πως όχι Γι'αυτό το χέρι απλώνω Μπορείς να το πιάσεις? Βλέπεις που είναι? Στέκεσαι μόνος και γύρω κενό. Μην κοιτάς πίσω, το ντουλάπι έχει αδειάσει Στο σπίτι βάλε  φωτιά, άστο να πέσει, αστο να κάψει, Οτι κρατάς ιερό και οτι εχεις δοξάσει, Οτι σε φόβισε, οτι σε πόνεσε, με οτι έχεις κλάψει Τις στάχτες άσε ο αέρας να πάρει. Κι όταν το χώμα θα'ναι και πάλι αγνό.